SUÇ VE CEZA

 

                       SUÇ VE CEZA

 

Yazar: Fyodor Mihayloviç DOSTOYEVSKİ

Rusça Aslından Çeviren: Mazlum BEYHAN

Yayınevi: Türkiye İş Bankası

Sayfa Sayısı: 687

Değerlendirme: 8/10

 

Bu yazımda klasiklerin devlerinden biri olan ve beni Dostoyevski ile tanıştıran bir kitaptan, Suç Ve Ceza’dan bahsedeceğim. Kitaptan bahsetmeden önce tüm eserlerini hayranlıkla okuduğum Dostoyevskiyi tanıtmak istiyorum.

 

Fyodor Dostoyevski 11 Kasım 1821’de Moskova’da dünyaya geldi. Çocukluğunu ve eğitimini genel olarak evde ve özel okullarda geçirdi. Annesinin ölümünden sonra Petersburg’daki Mühendislik okuluna girdi. Babasının ölüm haberini de burada aldı. Eğitiminden sonra bir yıl orduda bulundu. Ordudan ayrıldıktan sonra edebiyata yönelen Dostoyevski ilk kitabı olan “İnsancıklar”ı yayınladı. 1849 yılında devlet aleyhinde bir suç işlediği iddiasıyla tutuklandı. On ay hapis kaldı ve kurşuna dizileceği esnada sekiz arkadaşıyla birlikte affedildi ve kürek cezası aldı. 1859 yılında özgür bırakıldı. Başta Suç Ve Ceza olmak üzere tüm eserlerini 1861-1879 yılları arasında kaleme aldı. Son eseri olan Karamazov Kardeşler adlı eserini üç yılda yazan Dostoyevski ciğer kanamasıyla hastalandı ve 28 Ocak 1881 yılında vefat etti.

“Akıllıca davranabilmek için yalnızca akıl yetmiyor.”

 

Hukuk öğrencisi olan Rodion Romanoviç Raskolnikov fakir bir hayat sürer ve ara sıra tefeci bir kadından rehin bırakarak para alır. Kendini soylu sınıfında gördüğü ve bu yüzden de her şeyi yapabilirim düşüncesiyle mi yoksa topluma zararı olan insanların öldürülmesinde bir sakınca görmediği için mi bilinmez bir gün yaşlı tefeci kadını öldürür.

Tabii ki hikâye de burada başlıyor. Cinayeti işlerken yakalanacak mı korkusu Raskolnikov evine varana kadar sizi hiç bırakmıyor.

 

“Sonra öğrendim bunun asla olmayacağını, insanların değişmeyeceğini ve onları kimsenin değiştiremeyeceğini ve bunun çabalamaya değmediğini! Evet, böyledir.”

 

“Bir katilden daha cani insanlar gördüm, umudumuzu öldürenleri gördüm.”

 

Raskolnikov cinayeti işledikten sonra aslında olağanüstü bir insan olmadığını anlıyor. Ancak işin garip kısmı Raskolnikov'un cinayeti işlediğine üzülmemesi. Hiçbir pişmanlık duymamasına üzülmeye başlıyor. Suçluluk psikolojisinin getirdiği panik ataklar, yakalanma korkusu, vicdan azabı, kasvetli ruh hali ve çektiği iç sıkıntısı tüm bu hisler kitap boyunca devam ediyor. Ancak sakın hemen iç karartıcı bir kitap olarak düşünmeyin bu hisler o kadar düzeyli aktarılmış ki, heyecan tüm duygulara ağır basıyor. (Hatta sizde benim gibi kendini kitaba çok kaptıranlardansanız sanki cinayeti siz işlemişçesine polis görünce hafif bir korku yaşayabilirsiniz.)

 

“Yanlış görebilirsin, yanlış bilebilirsin; hatta yanlış düşünebilirsin ama yanlış hissedemezsin.”

 

Kitapta en sevdiğim karakter kesinlikle Razumihin. Bu karakteri sevmemin en önemli nedeni dostlarıma çok değer vermem, o yüzden onda kendi dostlarımı gördüm ya da kendim öyle bir dost olmak istediğim için dikkatim hep Razumihin de oldu. Raskolnikov’un her ne hareketi olursa olsun, ne yaparsa yapsın onu bırakmayan ve daima yanında olan Razmihin kitabın parlak yüzlerinden birisi. Sizde onda kendi dostlarınızı göreceksiniz.

 

“Önce biraz ağladılar, ama alıştılar şimdi. Aşağılık insanoğlu her şeye alışır!”

 

“Bir iple intihar da edebilirsin salıncak da kurabilirsin. Hayatın ipleri senin elinde...”

 

Kitap bence muazzamdı. Sadece cinayet işlemiş ve buhran geçiren bir kişiyi okumadığınızı fark edeceksiniz. Kitap, üzerinde durulup düşünülecek birçok cümleyi içerisinde bulunduruyor.  Bazen içimiz daralır, can sıkıntısı yaşarız ve etrafımızda olabilecek aydınlığın ve gökyüzünün farkına bile varmayız işte yazar bunu “Sokaklar bile penceresiz odalara benziyor.” Sözüyle okurun hislerini betimliyor. Bu kitapta kendi hislerinize tercüman olmuş birçok satır okuyorsunuz. Ben çok beğenerek okudum. Umarım sizlerde kendi duygularınızın tercümanlarını satırlar arasında bulursunuz. Yazımı, kitabın ana fikri olabilecek bir cümleyle bitirmek istiyorum: “Vicdan nezzardır.”  

 Hoşça kalın…